Een vergissing omtrent de oppervlakte van het onroerend goed kan in hoofde van de kopers een essentiële dwaling zijn waarop zij zich kunnen baseren om de nietigheid van de koop te vorderen.

In dit geval vermelde de publiciteit van de woning een bepaalde oppervlakte, maar bleek deze achteraf niet de oppervlakte van de woning te zijn, maar de oppervlakte van het totale terrein.

De bewoonbare oppervlakte werd door de rechter beschouwd een essentieel element bij de aankoop van een woning. Aangezien dit als een determinerend aspect van de koopovereenkomst werd beschouwd, heeft de rechter de dwaling aanvaard.