In deze uitspraak wordt de aansprakelijkheid van de notaris bekeken ingevolge het afzonderlijk aanbieden van een voorkooprecht betreffende 2 eigendommen die gezamenlijk werden aangekocht.

Door de appellanten wordt een aankoop- en verkoopbelofte ondertekent betreffende enerzijds enkele percelen bos en anderzijds een landhuis en percelen weiland en park van 2 onderscheiden verkopers. De koop wordt gesloten onder de opschortende voorwaarde dat eventuele voorkooprechten niet uitgeoefend zouden worden.

De notaris biedt bij 2 afzonderlijke brieven het voorkooprecht op de verschillende eigendommen aan.

Enkel op de percelen bosgrond wordt het voorkooprecht uitgeoefend.

Het Agentschap voor Natuur en Bos deelt bij volgende brief aan de kopers mee “dat, naar haar oordeel, er sprake was van één verkocht lot aan één verkoopprijs en dat het recht van voorkoop dan ook voor de totaliteit had moeten worden aangeboden”.

Echter gaan de kopers zonder meer over tot het tekenen van de notariële akte van de verkoop van de resterende eigendommen.

Pas een jaar later gaan de kopers over tot het in gebreke stellen van de notaris waarbij een vergoeding wordt gevraagd voor de schade die de kopers lijden wegens het gesplitst aanbieden van het voorkooprecht.

De kopers vorderden een schadevergoeding van 200.000,00 EUR

Het Hof oordeelt echter dat het om twee te onderscheiden rechtshandelingen gaat, niettegenstaande het schrijven van het Agentschap voor Natuur en Bos.

Ook een schending van de voorlichtingsplicht van de notaris overeenkomstig artikel 9, §1, derde lid van de Wet van 16 maart 1803 tot regeling van het Notarisambt wordt niet aanvaard.

Het Hof zet hieromtrent eerst de algemene principes uiteen:

“Krachtens deze wetsbepaling heeft de notaris, naast het verlenen van de authenticiteit, een uit zijn vertrouwensopdracht voortvloeiende en ten aanzien van iedere partij te vervullen raadgevingsverplichting met een drievoudig voorwerp: een voorlichtingsplicht, een onderzoeksplicht en een verplichting formaliteiten te vervullen na het verlijden van de akte. Die verplichtingen van de notaris zijn te aanzien als middelenverbintenissen. Criterium ter beoordeling van de aansprakelijkheid van de notaris is derhalve de (in abstracto) vergelijking van de gedraging van de notaris met de veronderstelde gedragswijze van een normaal zorgvuldig en omzichtig notaris (de goede huisvader) geplaatst in dezelfde concrete externe omstandigheden. Fout is er zodra er een afwijking is van de veronderstelde gedraging van de goede huisvader.”

Om dan te oordelen dat er in casu geen enkele fout is begaan. Temeer de kopers in de notariële aankoopakte de notaris van haar aansprakelijkheid hadden geëxonereerd en op dat moment reeds kennis hadden van de eventueel begane fout.

Ten slotte hadden de kopers nog een vordering ingesteld omtrent het niet mee verkopen van het bijgebouw en het niet vergund zijn van het bijhuis. Deze vordering werd echter voor het eerst in hoger beroep opgeworpen, zodat de vordering daaromtrent niet-toelaatbaar werd verklaard aangezien het een nieuwe vordering conform art. 807 Ger.W. betreft.